فیتزکی و تیمش از یک سری آزمایش‌های سیستماتیک استفاده کردند تا مشخص کنند که چگونه ساختارهای شیمیایی مختلف بر اتصال پروتئین و نانوذرات تأثیر می‌گذارند که سپس در یک مدل کامپیوتری گنجانیده شده‌اند که محتمل‌ترین مناطق پروتئینی را که در برهمکنش نقش دارند، مشخص می‌کند.

این فناوری یک رویکرد کپسوله‌‌سازی نیست و به ریز‌ذرات نیز ربطی ندارد. این ابداعات طیف گسترده‌ای از رویکردهای ممکن را پوشش می‌دهند، زیرا در بهبود عملکردی مواد طبیعی اعمال می‌شوند.